Brechje Vermaat

Vraag je aan Brechje Vermaat met welke doelgroep zij het liefste werkt, dan antwoordt ze zonder aarzelen: dementerende ouderen. Als Leerling Verzorgende op de PG-afdeling van Amaris De Veste in Naarden zit ze op haar plek. “Ik word hier blij van. Zelfs al vergeten mijn cliënten soms mijn naam.”

De PG-afdeling van De Veste telt drie verdiepingen, met elk acht bewoners. Brechje werkt daar nu bijna 1 jaar. Zonder zorg-ervaring overigens. “Dienstverlening vormt wel een rode draad in mijn werkende leven in de luchtvaart, horeca, detailhandel en ook jeugdzorg. Ouderenzorg was wel nieuw. Ik kwam hiermee in aanraking, omdat mijn eigen moeder dementerend werd. Het liefst had ik de zorg voor haar helemaal op me genomen. Maar dat is niet realistisch met een eigen leven ernaast. Veel mensen zullen dit herkennen. Door me in te zetten in de ouderenzorg, kon ik mijn dilemma omzetten in iets positiefs." Zo startte Brechje in Voor Anker als leerling Verzorgende. Later werd dat De Veste. In de zomer van 2023 hoopt Brechje haar opleiding af te ronden.

Brede glimlach
“De kwetsbaarheid van de PG-bewoners, de warme zorgvraag, het past bij mij. Op een somatische afdeling ervaar ik het werk meer als rennen en vliegen. Hier ben ik meer onderdeel van het dagelijks leven van de client. Er is wat meer rust. Als vanzelf heb ik een band opgebouwd met de mensen voor wie ik zorg. Al weten ze vaak mijn naam niet meer, ze kennen me. En geven me daarmee gek genoeg het gevoel dat het fijn is dat ik er ben. Een knuffel, een brede glimlach, even je hand pakken.”

Onbegrepen gedrag
Dat de zorgvraag steeds zwaarder wordt, merkt ook Brechje. “Men is vaak al wat verder in de mate van dementie als ze hier komen. Wel verschilt dat per afdeling. Op de begane grond bijvoorbeeld, komt men in veel gevallen vanuit de situatie zelfstandig wonen. De andere twee afdelingen zijn gesloten, daar is de hulpvraag anders. Men laat over het algemeen meer onbegrepen gedrag zien, waar vaak een behoefte onder schuilt. Het is een interessante weg om die behoefte helder te krijgen. Dat vraagt iets van je als zorgverlener. Niet direct oordelen, niet de eerste basale reactie geven, maar juist een stapje terug doen. Eerst nadenken, aanvoelen wat er gebeurt. Dat vraagt interesse en geduld.”

Ogen en oren
Voor de familie van bewoners zijn Brechje en haar collega’s in feite de ogen en oren. “We hebben intensief contact met hen, onze bewoners kunnen meestal niet meer zelf bewuste keuzes maken. We beseffen dat we elkaar nodig hebben. Via de familie kom je ook te weten wie een bewoner is, wat de gewoontes waren en zijn, wat de achtergrond is. Iedereen heeft een andere benadering nodig. Tegelijkertijd is wat wij signaleren weer heel belangrijk voor de familie. Wij brengen over het algemeen meer tijd met hun naaste door dan zij zelf.”

Amaris als werkgever
Hoewel geen zorgervaring, voelde Brechje zich snel thuis bij Amaris. “De lijntjes zijn kort, er is ruimte voor mijn eigen inbreng en initiatief. De visie van Amaris, dat ieder mens zoveel mogelijk zijn eigen gewoonten en levenswijze voort kan zetten binnen de zorgsetting, past bij mij . Ik krijg de kans om me te ontwikkelen, een opleiding te volgen. Ik ben hier echt met open armen ontvangen.”