Imane El Qortoby

Een kapster en een verzorgende hebben op het eerste gezicht niet veel gemeen. Of toch wel? Imane El Qortoby vindt van wel. Imane, door familie en bewoners meestal ‘Amy’ genoemd, is verzorgende bij Amaris De Beer in Naarden, op de begane grond. Dat werk doet zij met veel toewijding.

“Door de zorg voor mijn beide ouders ben ik dit vak in gerold,” vertelt Amy. “Ik was hun mantelzorger tot op de laatste dag. Zelf was ik op dat moment nog kapster en schoonheidsspecialiste. Ik zie daar zeker raakvlakken tussen, want in beide beroepen verzorg je mensen, is het je doel hen te laten stralen en een goed gevoel te geven.”

Scholing via Amaris
Amy startte bij Amaris in de warme zomer van 2019. Dat was in eerste instantie als helpende, maar al na een half jaar startte ze haar opleiding tot verzorgende. Afgelopen zomer behaalde ze haar diploma. Het hele traject heeft Amy via Amaris doorlopen. “Ik ben daar heel blij mee. Dankbaar dat ik de kans kreeg bij Amaris om mijzelf te laten zien op de werkvloer én op school. Nu ik verzorgende ben, wil ik eerst een poosje dit beroep uitoefenen.” Maar Amy heeft ambitie en wil zich uiteindelijk verder ontwikkelen tot verpleegkundige via een verkorte opleiding werken en leren, van twee jaar. Ook via Amaris. Amy kijkt ernaar uit zich verder te verdiepen in de ziekteleer, het specifieke gedrag van ouderen met dementie nog beter te leren kennen en verpleegtechnische handelingen uit te voeren, zoals infuus aanleggen.

Haren knippen
Amy’s hart ligt naar eigen zeggen volledig in de zorg. “Ik vind het heerlijk om te verzorgen, om met mensen bezig te zijn. Mijn vorige beroep komt soms nog van pas. Dan zie ik bijvoorbeeld dat het haar van een bewoner wat lang is in de nek, of er zitten klitten in. Natuurlijk overleg ik altijd even met de familie of ik er iets aan mag doen. In coronatijd mocht de kapper niet komen natuurlijk, dus deed ik dat af en toe. Netjes en verzorgd, ik hou ervan. Haren mooi in model, wenkbrauwen netjes, een beetje make-up op misschien. Zeker als ik weet dat meneer of mevrouw daar zelf vroeger ook waarde aan hechtte.”

Amy en haar collega’s komen daar achter door zich goed in de cliënten te verdiepen. De gewoonteformulieren die de familie invult bij de intake, maken ook veel duidelijk over de bewoner. “Hield iemand van koken, wielrennen misschien? Of genoot mevrouw er altijd van om met haar dochters naar de markt te gaan? Wanneer je iets van iemand afweet, heb je een gespreksonderwerp. Onze kletspot draagt daar ook aan bij. Kaartjes met vragen, waarbij meestal van alles loskomt. En ja, dan vertel ik gewoon over mezelf. “

Tweede familie
Omdat de bewoners meestal hun emoties niet goed kunnen uiten, heeft Amy geleerd om te letten op andere signalen. “Gedragsobservatie is een belangrijk onderdeel van ons werk. Heeft iemand buikpijn, is hij of zij onrustig? Staat de muziek te hard, is er irritatie? Ik vind het een uitdaging erachter te komen wat er aan de hand is, dat zit in me. De familie zegt het ook regelmatig tegen me: je kent mijn vader of moeder nog beter dan ik! We zijn inderdaad bijna een tweede familie voor onze bewoners.”