Jolijn Olthuis

Zo ben je wijkverpleegkundige in Baarn, zo werk je tijdelijk bij een vaste locatie als een soort ‘vliegende keep’. Jolijn Olthuis zet zich een deel van de week in bij Amaris De Beer in Naarden, onze locatie voor dementerende ouderen. “Een verrassend fijne doelgroep,” concludeert ze.

Meewerken, vertrouwen winnen, kennis overdagen, collega’s in positie brengen. Het zijn allemaal taken die Jolijn heeft opgepakt toen ze afgelopen voorjaar startte bij De Beer. Samen met Ruth, de manager van De Beer, stuurde ze aan op kwaliteit van zorg. Met elkaar en met de zorgmedewerkers ontwikkelden ze een visie voor De Beer. 

Zere knie
“Als verpleegkundige met coördinerende taken neem ik de boel niet over, maar ik ondersteun en denk mee. PG-bewoners vormen een behoorlijk complexe doelgroep. Mentaal en cognitief is het voor hen moeilijk dingen onder woorden te brengen. Er kunnen meerdere ziektebeelden spelen, terwijl iemand zelf aangeeft alleen maar een zere knie te hebben. Ik help onze collega’s bij het stukje klinisch redeneren dat om de hoek komt kijken. Maar ook denk ik mee bij issues als: is een terminale bewoner comfortabel genoeg? Ik heb daarin een coachende rol, een extra blik soms. Zo nu en dan word ik gevraagd voor verpleegtechnische handelingen, zoals insuline prikken. Ik probeer qua taken vooral op te pakken wat er voor die dag nog open staat. Zo heeft de manager alle ruimte om te doen wat zij moet doen en kan de VIG-ger ook ontspannen in het werk staan.“

Personeelsmix
“Cliënten die nu bij ons komen wonen hebben een zwaardere zorgvraag,” vertelt Jolijn. “Wat je ziet is dat de personeelsmix daar lang niet altijd op is aangepast. Bij De Beer is dat zeker wel het geval. Dat hebben we met elkaar bereikt. Zelf ben ik echt een vliegende keep voor heel De Beer en probeer ik de teams soepel met elkaar te laten werken. De veelal kleine teams hebben ontzettend veel voor elkaar over, waarderen elkaar enorm. Ik merk de motivatie en de slag die er is gemaakt. “

Eigen sores
De doelgroep PG verrast Jolijn positief. “Het is een groep bewoners dat alle zintuigen open heeft staan. Een dementerende oudere voelt je feilloos aan. Kom ik binnen met haast, dan kan ik het schudden voor dat moment. Het is bijna meditatief. Ik moet steeds even intunen, even aftasten welke benadering het beste is voor welke bewoner. Mijn eigen sores verdwijnt op zo’n dag.” Jolijn schetst het voorbeeld van een client dat weigert medicijnen te slikken. “Het is voor mij dan een uitdaging om toch een ingang te vinden. Ik maak er een spelletje van. Vertel haar bijvoorbeeld dat ik een toverdrankje heb, waarmee haar rimpels verdwijnen. Dan gaat ze zo overstag. Bij een andere bewoner  maak ik er een feestje van. En nee, het is niet altijd leuk. Iemand kan dwars zijn, soms is er weerstand. Maar er is nooit sprake van opzet, eerder machteloosheid.”