Eva Fuchs: "Hoe is het nu met onze hospicezorg?"

“Dit huis leeft.” Deze omschrijving verwacht je niet snel van een Hospice, de plek waar terminaal zieke mensen de allerlaatste fase van hun leven doorbrengen. Toch kiest Eva Fuchs ervoor haar werkplek zo te omschrijven. Bijna vier jaar werkt ze bij Hospice Huizen, als verpleegkundige. Vol passie vertelt ze over haar bijzondere vak.

Taboe
“Er wordt hier gehuild, maar zeker ook gelachen. Dat maakt het een heel bijzondere werkplek, waar ik steeds met plezier naar toe ga,” vertelt Eva. Een half jaar na de opening van de Hospice in 2018 kwam Eva bij Amaris in dienst. Tot die tijd werkte ze jarenlang in een ziekenhuis op de afdeling oncologie/hematologie. “Ook dat was een plek met ernstig zieke mensen, die onderzoeken en chemokuren ondergingen, maar vaak ook in de laatste fase van hun leven belandden. Dat sprak me aan. Vroeger was ik gek genoeg getriggerd door het nieuwe leven; baby’s, de kraamzorg. Leven en dood staat natuurlijk ook heel dicht bij elkaar. Maar juist het stukje dood, daar hangt een taboe omheen. Het heeft juist altijd mijn interesse gehad.”

Geen uniform
In het Hospice komt het soms voor dat iemand alsnog vrij lang verblijft, terwijl het wel als het eindstation wordt gezien. “Laatst was er een vrouw die hier een jaar woonde, zij knapte steeds op. Ook zijn twee dames eens hiervandaan verhuisd naar een verpleeghuis. En een man is vorige week teruggekeerd naar huis. Dat kan dus. Maar verreweg de meeste gasten overlijden in ‘t Hospice.  Dat het haar steeds weer aangrijpt, ontkent Eva niet. Toch vindt ze er haar weg in: “Ik geloof dat er meer is na dit leven. Laatst overleed een jonge man van 40, dan komt het natuurlijk heel dichtbij. Na mijn werkdag heb ik geen uniform om uit te trekken, die dragen wij niet. Ik fiets naar huis en laat de werkdag van me afglijden. Belangrijk is om goed voor mezelf te zorgen, leuke dingen te doen naast mijn werk. En we hebben een fijn team en twee heel goede coördinatoren, die zijn dagelijks en laagdrempelig bereikbaar.”

Meebewegen
Werkinhoudelijk is het in ‘t Hospice minder verpleegtechnisch. “We injecteren medicijnen, we brengen katheters in en houden onze verpleegtechnische handelingen bij in het skillslab van Amaris. Maar verder zijn we vooral heel coördinerend aanwezig. We sturen de vrijwilligers aan. In alles bewegen we mee met onze gasten en leveren we echt zorg op maat. Slaapt een gast nog wanneer onze zorg begint, dan maken we diegene niet wakker. Het is totaal anders dan in het ziekenhuis. De sores daar, doen er hier niet toe. Ik ervaar hier zoveel minder tijdsdruk dan in het ziekenhuis. Wij leggen de mensen echt in de watten.””

Hond
Eva vindt het fijn om in haar werk ook veel op te trekken met de naasten van haar gasten. “Zij worden intensief betrokken bij onze zorg. Iets wat zij soms echt moeten loslaten. Toch zijn er nooit problemen, ik zoek altijd naar oplossingen. Ik kan me een bepaalde gast herinneren, een man met een hersentumor. Hij vertoonde soms agressief gedrag. Op advies van zijn naaste hebben we een hond bij hem gebracht. Daar werd hij zo rustig van! Het is mooi dat we daarvoor openstaan, dat het kan.”

Stoelmassage
Contact met haar collega-verpleegkundigen is er eigenlijk alleen tijdens de overdracht. “Dat is vrij minimaal, we zien elkaar dus weinig,” vindt Eva. “Maar we maken veel gebruik van onze groeps-app en zoeken elkaar op tijdens teamuitjes en etentjes. Zo houden we de band wel levend.” Amaris als werkgever is voor Eva op de achtergrond aanwezig. “Ik voel me desondanks echt gezien, gewaardeerd. Dat blijkt uit kleine gebaren, attenties. Ik kan me de balansdagen nog herinneren tijdens de coronatijd, ik meen in Voor Anker. Medewerkers konden onder meer een stoelmassage krijgen. Heerlijk, dat mag van mij vaker!”