Gaat je niets aan

Blog 3
Op de uitsmijter van de vorige blog “Gaat je niets aan!” heb ik veel reacties gekregen. In de korte periode als Zorgassistent in de ouderenzorg (het voortraject voordat in aan mijn BBL opleiding Verpleegkundige begin) heb ik al veel bijzondere uitspraken van de bewoners gehoord. Hun uitspraken, soms ontroerend, soms hilarisch, geven een inkijk in hun wereld. Laat me je meenemen in enkele van deze bijzondere ervaringen die laten zien waarom werken in de ouderenzorg zo mooi en vervullend kan zijn. 

Ik ben, maar ik leef niet 
Ik zit samen met een bewoner met dementie buiten. Zij wil roken, de andere bewoners vinden het te koud en ze wil niet alleen zijn. We praten over het leven en ineens zegt ze: “Ik ben, maar ik leef niet.” Deze woorden raken me diep. Even ben ik stil. Ze gaat verder: “Ik heb levenslang, maar ik heb geen moord gepleegd.” Ik reageer op haar emotie, niet op haar argumenten, want dit is haar gevoel en haar ervaring. Ondanks dat de deur van de afdeling vaak openstaat, voelt ze zich niet vrij genoeg. Toch sluiten we het gesprek positief af, met een glimlach, want ze vond het fijn om samen buiten te zijn. 

Klaar met dat geknudel 
Het is vroeg en ik mag naar een bewoner die als een van de eerste wakker is. Ik (heb) neem alle tijd, voor het wassen, insmeren en aankleden. Bij elke handeling controleer ik in de vorm van een vraag of ze het wil; ze stemt, onder licht protest, in. Voor mij is het nog aftasten en leren hoe ik haar het beste benader. Wassen is niet haar favoriete bezigheid, maar het resultaat stelt haar altijd tevreden. 

Blijkbaar duurt het in haar beleving net iets te lang, want tussendoor roept ze: “Je doet het in ieder geval grondig!” Tegen het einde kondig ik aan dat ze bijna van mij verlost is en vraag ik wat zij eerst wil: tanden poetsen of haren kammen. We eindigen met het kammen van haar haren. Mijn oog valt op de parfum op haar nachtkastje, dus ik bied het aan. Haar reactie: “Ja, maar dan nu wel klaar met dat geknudel!” Ik kan mijn lach echt niet inhouden, wat een heerlijke uitspraak. 

In de ochtend merk ik dat haar oorbel niet goed zit. Zeker acht keer doe ik hem opnieuw in, telkens gevolgd door een “Prima!”, met een zuinige blik. Aan het einde van mijn dienst zie ik dat de oorbel weer uit is. Ik vraag of ze hem in wil. En ja hoor, ik zet hem weer vast. Dit keer antwoordt ze met een glimlach: “Goed!” Ik ga met een blij gevoel naar huis. 

Die zijn duur hoor 
Soms komen de meest waardevolle lessen uit onverwachte hoek. De bewoner zit op de douchestoel. Haar kostbare sieraden en horloge heb ik afgedaan, en de meeste kleding uitgetrokken. Bij haar sokken voel ik weerstand en vraag waarom. Haar antwoord: “Die zijn duur hoor!” Ik leg ze in het zicht en ze geniet van het douchen. 

Bij het aankleden, als de sokken weer aan mogen, zegt ze tevreden: “Deze zitten zo lekker!” Het maakt me nederig hoe alle rijkdom, zoals sieraden, een mooi huis of een luxe auto, ondergeschikt is aan iets eenvoudigs als comfortabele sokken. 

Nu ga ik onmiddellijk dood 
Het is een mooie dag en we maken een fijne wandeling met een aantal bewoners. Een enthousiaste hond heeft aan de hand van een bewoner gelikt. Ik bied aan om haar hand schoon te maken. Haar reactie is onverwacht en hilarisch: “Ja hoor, want nu ga ik onmiddellijk dood… argh argh argh!” roept ze uit, terwijl ze haar hoofd dramatisch naar achteren werpt en haar ogen sluit. 

Ik schiet in de lach. Humor in de zorg – onbetaalbaar! 

Wat een rijkdom om bij te dragen aan zulke momenten in het leven van deze mensen. Het zijn niet de grote dingen die het verschil maken, maar de kleine, persoonlijke momenten die ons doen glimlachen en die de dag een stukje mooier maken. 

Warme groet, 
Sarah