Bloemen en leverworst

Blog 4
Inmiddels ben ik gestart met mijn BBL-opleiding Verpleegkunde. Ik ga één dag per week naar school ga en de overige dagen werk en leer ik op de werkvloer bij Amaris locatie De Eemhof. Dit is een kleinschalige woonlocatie waar mensen met dementie wonen. Ik voel me enorm welkom op deze mooie plek en in het team! 

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, maak ik regelmatig verrassende én leerzame momenten mee. In de ouderenzorg is geen dag hetzelfde – en dat geldt zéker voor de feestdagen! Waar ik voorheen met Pasen vrij was, stond ik voor het eerst ingeroosterd op een feestdag. Even wennen? Ja. Maar verrassend leuk? Absoluut! De sfeer op zo’n dag is zó bijzonder: warm, verbonden, en gevuld met kleine momenten die je bijblijven. Lees mee en ontdek waarom werken in de zorg met Pasen een feestje op zich is. 

Eerste Paasdag 
Naar het werk gaan was deze keer extra gezellig, want mijn dochter fietste met me mee. Bij binnenkomst voelde ik meteen dat er iets bijzonders in de lucht hing. Meerdere bewoners hadden bezoek; de sfeer was warm, feestelijk en vol leven. Een bijzonder moment was toen ik mijn dochter mocht voorstellen aan een bewoonster, die op haar beurt met zichtbare trots haar zoon aan ons voorstelde. Haar glimlach en trotse blik maakten het moment compleet – klein, maar zó waardevol. 

Hoe goed wij ook voor de bewoners met dementie zorgen, contact met familie en/of bekende is zo belangrijk voor ze. Je ziet de herkenning en het oplichten van de ogen. Dus lieve naaste mocht je dit lezen en het ingewikkeld vinden dat jou naasten je niet meer herkent of jouw naam niet meer weet, blijf komen voor de liefde die jij voelt. De bewoner herkent zeker wel het vertrouwde gevoel. Oh, ik dwaal af, dat komt omdat ik zo veel bewondering heb voor de partners, kinderen en andere naaste die met zoveel liefde helaas ‘op bezoek’ komen. 

Dikke dochter 
Soms zorgt de openhartigheid van onze bewoners voor onverwachte, maar ook grappige momenten die je niet snel vergeet. Mijn dochter liep even met me mee naar binnen. We begeleiden samen een bewoonster naar de huiskamer, waarop zij spontaan zegt: “Wat heb je een dikke dochter! Dat mag best, ik was ook altijd klein en breed.” Voor wie onze dochter niet kent: ze is 12 jaar, superslank, sportief en hartstikke fit. Laatst riep ik thuis voor de grap: “Dikke dochter, kom je ook eten?” Soms zorgt de openhartigheid van onze bewoners voor onverwachte, maar ook grappige momenten die je niet snel vergeet. 

Leverworst en bloemen 
Eerste Paasdag verliep rustig en gemoedelijk. Het was prachtig weer, wat meteen zorgde voor een ontspannen sfeer in huis. In de middag serveerde we toastjes met zalm, leverworst en natuurlijk gevulde eieren. Even daarna zagen we een bewoonster in alle rust werken aan een prachtige creatie (zie foto). De volle aandacht en toewijding waarmee ze bezig was, raakten me echt. Het was zo’n klein maar betekenisvol moment – zó mooi om te zien. 

Niet veel later stond ik in de keuken, want die dag stond er een heus Paasmenu op het programma: asperges, krieltjes, ham, ei en natuurlijk een lekkere saus. Ik mocht koken en ging enthousiast aan de slag met pannen op elk beschikbaar ‘vuur’. En al zeg ik het zelf: ik was best trots op het resultaat. Tien mooi opgemaakte borden, een feest om te zien! 

We waren nog niet eens klaar met het uitserveren, of de eerste reactie volgde al: “Die aardappeltjes zijn niet te vreten, veel te hard,” riep een bewoner, met een bijpassend vies gezicht en de tong demonstratief uit de mond. Toch kon het mijn feestvreugde niet drukken – sterker nog, ik moest me echt inhouden om niet in lachen uit te barsten. Met een knipoog bood ik haar een extra asperge aan en zei dat ze de krieltjes gerust mocht laten liggen. 

Er was toch echt sprake van Karma, want ik heb de avond ervoor geklaagd over de kookkunsten van mijn man en de te harde aardappels. 

Niet genoeg centjes bij me 
De maaltijd verloopt in een plezierige sfeer. Er wordt gelachen om de iets te harde aardappels, maar ook zichtbaar genoten van de smaakvolle asperges. Tot mijn verrassing zie ik een bewoner, die ik nog nooit groente of aardappels heb zien eten, zijn hele bord leeg eten. Dat alleen al maakt de avond bijzonder. 

Mijn collega heeft voor de liefhebbers een glaasje wijn ingeschonken, en ook het sap wordt feestelijk geserveerd in mooie wijnglazen. De tafelgenoot naast mij merkt op dat ik uit een gewoon waterglas drink. Zonder aarzeling biedt ze me de helft van haar drankje aan. Ik gloei van blijdschap door dit attente gebaar, maar zeg haar dat ik meer dan tevreden ben met mijn water. “Dan is het goed zo,” zegt ze beslist, en we glimlachen samen. 

Terwijl ik de tafel afruim na het toetje, wenkt een bewoner me. Ze wil dat ik dichterbij kom en fluistert zachtjes in mijn oor: “Ik heb niet genoeg centjes bij me!” Ik stel haar gerust. Tegelijkertijd voel ik me geraakt, blijkbaar had de maaltijd de uitstraling van iets waarvoor je zó zou willen betalen. Wat een mooi compliment. 

Na de maaltijd merk ik dat de bewoners moe zijn van alle indrukken van de dag. Eén voor één vertrekken ze naar hun kamer. Als ik een bewoner heb toegedekt, vraag ik of ik nog iets voor hem kan doen. “Zoveel!” zegt hij. “O, vertel,” nodig ik hem met een glimlach uit. “Nee, laten we serieus blijven,” antwoordt hij met een ondeugende knipoog. We lachen allebei. 

Als mijn dienst erop zit, fiets ik met een voldaan gevoel naar huis. Ik bedenk me hoe ideaal het eigenlijk is: twee feestdagen achter elkaar. De eerste Paasdag bracht ik door op het werk, een fijne dag waarop we samen met collega’s iets moois hebben mogen betekenen voor mensen die ons óók dierbaar zijn. De tweede Paasdag vier ik met mijn gezin en familie. Een mooie verdeling, precies zoals het had moeten zijn. 

Geef echt aandacht aan elkaar, 

Warme groet, 
Sarah