Van fysiotherapeute naar verpleegkundige

“Ik heb altijd al interesse gehad in het werken met ouderen. Vroeger wilde ik verpleegkundige worden. Maar in Brazilië wordt, mede onder druk van ouders, vooral gekeken naar beroepen met toekomst. Zoals dokter of advocaat. Zo kwam ik uit bij de studie fysiotherapie.” Eenmaal met haar diploma op zak in Nederland, werkte Ann als fysiotherapeute, maar miste ze de connectie met de cliënt. Dit, in combinatie met de geboorte van haar kinderen en meerdere verhuizingen, maakte de keuze om tijdelijk thuis bij haar gezin te blijven logisch.

Balans
Een periode van zoeken naar balans brak aan. Inmiddels heeft Ann die balans gevonden, en wel bij Amaris. “In maart 2023 startte ik met werken in Voor Anker. Wel in een heel andere functie, maar inmiddels ben ik net geslaagd als Helpende Plus.” Ann is ambitieus en staat nu te popelen voor de opleiding Verpleegkunde die in januari 2025 start. “Qua niveau moet dat te doen zijn voor me, maar de Nederlandse taal maakt het een uitdaging. Toen nu toe kon ik alles wel goed begrijpen, dankzij een fijne leraar en geweldige groep collega’s.” Daarnaast ervaart Ann bij Amaris veel ruimte voor wensen als het gaat om roosters. “Werk en school zijn bijvoorbeeld prima in evenwicht, naast mijn gezin en huishouden,” vindt ze. “Balans is voor mij belangrijk en daar is bij Amaris veel ruimte voor.”

Rijst en bakbananen
Ann is gek op de collega’s en cliënten van haar twee afdelingen Bak- en Stuurboord in Voor Anker. “Werk ik op de ene afdeling, dan mis ik mijn cliënten van de andere afdeling en andersom,” vertelt ze. “Maar dan loop ik even later binnen en hoor ik: ‘Zo blij dat jij het bent! Kom je morgen weer?’ Daar kan ik zo van genieten. Ik heb een bewoner die maar door enkele mensen geholpen wil worden. Soms kook ik lekker rijst voor haar. Of ik regel bakbananen voor een bewoner die daar gek op is, of een doos koekjes voor een meneer.”

Glimlach
Het zorgende zit Ann duidelijk in haar bloed. In Brazilië is het normaal dat de kinderen voor de ouders en opa en oma zorgen, maar daar is veel geduld en empathie voor nodig. Ann past dat toe: “Ik probeer altijd vriendelijk te blijven tegen de mensen met en voor wie ik werk, want vriendelijke woorden vergeten mensen niet. Mensen met dementie weten vaak precies wie het goed met ze voor heeft. Soms herkennen ze jou niet meer, maar je glimlach? Die onthouden ze.”